Terschelling (Mannenweekend!)

Zo af en toe ga ik met mijn zoon op pad. Een Mannenweekend! Verboden voor mama.

We zijn in Scheveningen, Volendam en Amsterdam geweest. Op Texel en nu ook op Terschelling.

Gebeuren er dingen die mama niet mag weten? Misschien wel... Maar wat er tijdens het Mannenweekend gebeurt, blijft op het Mannenweekend.

Toe nu toe is Terschelling voor ons het mooist geweest. Zo mooi, dat we er inmiddels twee keer zijn geweest.

We nemen op zaterdagochtend de vroege, langzame veerdienst naar Terschelling. Geen haast, dus met de overvaart van 2 uur begint ons Mannenweekend.

Aan boord wordt er gestart met een lekker saucijzenbroodje en wat te drinken.

De ochtendboot is vaak lekker rustig, dus dan kunnen we lekker overleggen over wat we allemaal gaan doen.

Na het ontbijtje, gaan we naar de achtersteven (dat is een nautische term, echt zeemannen weten wel wat we bedoelen).

We maken de eerste foto's van het weekend, van Harlingen-Haven, dat we achter ons laten, terwijl we het ruime sop kiezen.

We zoeken over zee naar de mooiste plaatjes, zoals de zon die schittert op het water, vogels en misschien wel een zeehond.

We maken een praatje, flauwe grappen en geven elkaar high fives!

Als we dan bij Terschelling aankomen, dan gaan we naar ons Hoofdkwartier, waar we snel de spullen uitpakken en dan gaan we op pad. Even langs bij de Zeehondenopvang en vooral veel lopen en het liefst van de gebaande paden,

De duinen in, over de heide, door bossen, langs de talloze vennen en meertjes. Het mag allemaal niet te makkelijk zijn en het leukste is natuurlijk, als vader het allemaal niet volhoudt en de dag erna stijf van de spierpijn is.

De jaren en het gebrek aan conditie laten zich wel gelden op dit soort tripjes, maar ach het is een feest als ik met mijn zoon op pad ben. Zijn enthousiasme en goede humeur maakt het altijd goed te doen.

We zijn allebei gewapend met een fototoestel en steeds op zoek naar het mooiste van het eiland.

Tijdens het wandelen kijk ik vaak op mijn telefoon. Heb ik nog bereik? Waar zouden we zijn en komen we nog wel terug in de bewoonde wereld. 'We gaan hier naar rechts.' zegt ie dan... Als ik dan naar rechts kijk, zie ik een smal pad, vaak steil omhoog en geen idee wat we daar achter gaan aantreffen. 'Of red je dat niet?' vraagt ie, met een vals glimlachje.

Omdat ik me niet laat kennen, gaan we naar rechts, steil omhoog... Mijn benen schreeuwen om hulp, mijn rug smeekt om genade. Als ik halverwege ben, staat hij al triomfantelijk boven. Ik trek me verder omhoog en vraag een momentje om op adem te komen. Als ik mijn ademhaling weer op orde heb en de verzuring langzaam uit mijn spieren is getrokken, zie ik dat het geen goed idee is geweest... We hadden nooit naar rechts moeten gaan.

Op de top van de duin, is er nog maar één mogelijkheid. Een steil pad naar beneden...

Het is maar goed, dat we tijdens de wandelingen vrijwel niemand tegenkomen. Hoewel ik me een hele atleet voel, heb ik liever geen toeschouwers bij dit tafereeltje.

We sjouwen zo een fiks aantal uren over het prachtige eiland. Ik kijk naar mate de wandeling langer duurt en steeds meer z'n tol begint te eisen, steeds vaker op mijn telefoon. Als na een uur of vijf weer hoor, 'We moeten naar rechts!', pak ik mijn telefoon en start Google-Maps voor de route naar het hotel. Ik hoop dat het smalle pad op de routeplanner voorkomt...

Niet dus... Ik kijk naar rechts. Het pad gaat weer omhoog. Rechtdoor is geen optie en naar links ook niet, want dat pad loopt rechtstreeks een meertje in. We gaan naar rechts. Met mijn laatste krachten, pijn in mijn voetjes en rug, kom ik net binnen de tijdslimiet boven. Het schouderklopje van mijn zoon, voelt als medelijden, maar wat ben ik er aan toe.

Ik zie een verhard pad en ja een weg. Ik ben niet te vermurwen, we gaan op het verharde pad, richting de weg.

Ik kijk nogmaals op Google-Maps. We zitten in de buurt. Nog maar een uurtje lopen, naar het hotel.

We lopen door en komen een bankje tegen. Ik hoef het niet te vragen. We gaan even zitten.

Als we later door een tweetal bossen zijn gelopen, zien we wilde paarden, konijntjes, mooie meertjes en ja, daar in de verte het hotel. Het hotel komt maar langzaam dichterbij, terwijl het uurtje voor mijn gevoel al drie keer voorbij is.

Het zicht op het hotel maakt ons dorstig. We hebben ook trek.

Als we dan uiteindelijk bij het hotel zijn, nemen we even lekker wat te drinken. De cola van mijn zoon en het biertje voor mij smaken geweldig en we stellen dat we deze dan ook volledig hebben verdiend.

Na een lekker bad, doen we de nette kleren aan en gaan we lekker eten in het restaurant.

Dat is voor mij altijd een feestje. Uiteten met mijn jongen is geweldig. Hij houdt van vis en neemt dan altijd lekkere visgerechten. Het is prachtig om te zien, hoe hij hiervan geniet.

Na het eten naar de kamer. Even lekker TV kijken op bed.

We kletsen nog wat en ondanks het voornemen om er nog een hele late avond van te maken, lig ik al snel in dromenland.

De volgende ochtend hoor ik, dat hij nog verschillende programma's heeft gekeken en laat is gaan slapen.

Na een ontbijtje en het inpakken van de tassen, gaan we nog een paar uurtjes lopen.

Ik weiger om nog de paden omhoog te nemen, dus ik stel een andere route voor.

We zien een mooi bevroren meertje met daarop wat ganzen. Ja, ik weet dat het ganzen waren (het klonk meisjesachtig).

We lopen over een stuk heide, om wat dichterbij te komen voor een mooie foto. Althans dat dachten we. Halverwege bleek het toch wat natter te zijn, dan het leek.

Gelukkig zijn we niet bang en dapper sluipen we dichterbij, maken de foto die wilden maken. Daarna zijn we toch maar snel weer terug gegaan naar het pad, waar we vanaf gestapt waren.

Het weekendje frisse lucht, wandelen, klimmen en dalen met mijn zoon, de mooie boottocht is een feest. Ons koppie is weer leeg en klaar voor het reguliere bestaan. We besluiten dat we alle Waddeneilanden gaan bezoeken en als jonge woudlopers gaan verkennen. De spierpijn, de verzuring neem ik op de koop toe. Ik ben benieuwd op welk eiland we binnenkort naar rechts gaan...