Zo af en toe gaan we even weg samen. Mijn zoon en ik glippen er tussen uit. Ook deze keer was het weer Terschelling. Maar met iets extra's. We hebben uiteraard de langzame boot genomen op de heenreis en daarbij het volstrekt verantwoorde zeemansontbijt gekozen. Chocomel met saucijzen- en kaasbroodjes.
Vrijdag had de meester van mijn zoon een studiedag (want meester moet het ook leren) dus konden we mooi twee nachten en drie dagen aan de boemel samen.
Eerder hadden we een kamer bij Paal 8 in West aan Zee, maar deze keer sliepen we in het West Cord Hotel Schylge in West-Terschelling.
We hadden geluk. De kamer was al beschikbaar, toen we aankwamen. Dus we bedankten de de vriendelijke meneer van de receptie (Joey), voor de snelle afhandeling en verdere informatie. De kamer was prima, compleet ingericht en met een prima uitzicht. We pakten de koffer uit en trokken de wandelschoenen aan, want daar kwamen we voor. Wandelen in de Terschellinger jungle en op de Waddenlandse steppen.
We vertrokken in Oostelijke richting naar een uitkijkpunt vlakbij het hotel. Mooi uitzicht en natuurlijk zicht op de omgeving, zodat we het vervolg van de route konden uitstippelen.
Het plan was om even verderop het bos in te gaan en dan te zien waar we uitkwamen. Eenmaal in het bos, waren er natuurlijk de mooie herfstkleuren en al snel zagen we een bordje met 'Bunkerroute'. Dit was een onverwachte verassing.
We keken eens wat verder dan onze neus lang was en zagen heel veel bunker. Van klein tot enorm groot.
We liepen, eigenwijs als we zijn, tegen de richting in en kwamen zo al snel in het Informatiecentrum van de 'Bunkerroute'.
Eén van de vrijwilligers legde uit dat we overal mochten kijken en ook bepaalde bunkers in mochten.
Mijn zoon was erg onder de indruk van het complex. De bunkers vormden samen de Tiger Stellung, onderdeel van de Atlantic Wall. Het was dus de Duitse verdedigingslinie tegen een eventuele invasie van de geallieerden. De geschiedenis is goed bewaard gebleven. Een aantal jaren geleden is men begonnen met een opgraving op het complex en er is van alles uit die tijd (bijna 80 jaar geleden) gevonden. In een aantal bunkers was nog veel opgeslagen en in vitrines tentoongesteld.
Ook het commandantenverblijf was vrijwel compleet, met klok, typemachine en vele andere zaken ingericht. Prachtig om te zien en indrukwekkend om te zien hoe dat ging in die tijd.
In het informatiecentrum op het terrein namen we even wat te drinken en keken nog wat rond. De stukken die gevonden zijn, vaak in uitstekende staat, geven een blik op het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dan wel vanuit de kant van de bezetter. De tientallen bunkers werden in het begin van de oorlog uit de grond gestampt. We hebben het er samen over gehad, hoe dat geweest kon zijn, voor de soldaten, maar ook voor de bewoners van Terschelling.
We hebben maar besloten, dat dit nooit meer mocht gebeuren.
Een onverwachte, mooie ervaring.
We waren erg onder de indruk van wat we hebben gezien en wat er allemaal over te vertellen is.
De vrijwilligers hebben gevraagd om het rond te vertellen, zodat meer mensen naar Terschelling komen om dit te bekijken.
Ik heb er mee gewacht, tot wij weer netjes thuis zijn, omdat het anders zo druk wordt.
Maar wij raden het iedereen aan, om dit stukje geschiedenis te gaan bekijken. De entreeprijs is bescheiden en de mensen zijn erg vriendelijk.
Na het bezoek aan het Informatiecentrum Tiger Stellung, hebben we nog een stuk langs de kust gelopen, op de weg terug naar het hotel.
We hadden wel een versnapering verdiend.
De sinas en de Schoemrakker gingen er prima in, zo aan het eind van de middag. De aardige dame die het kwam brengen maakte een foto van ons en bij haar hebben we ook gelijk gereserveerd voor het eten.
Lekker makkelijk en dichtbij de slaapplaats.
Wisten wij veel wat er allemaal ging gebeuren, aan tafel...
Dat was de tweede aangename verassing.
Het hotel had twee restaurant gedeeltes. Wij wilden graag een tafeltje bij het raam en á la carte eten. Dan kun je zelf lekker kiezen. De jongedame zei dat het allemaal in orde zou komen. En inderdaad een tafeltje bij het raam, keurig gedekt en de serveerster was ook nu weer erg vriendelijk.
Kijkend naar het menu, dachten we wel al dat het wat poepie chique was, maar toen we het eten kregen, wisten we het zeker.
Geheel onbedoeld zaten we in een Michelin-restaurant.
We hebben echt geweldig gegeten. We hebben ieder verschillende gerechten besteld en lekker met elkaar uitgewisseld, zodat we alles hebben geproefd. Al ging dat natuurlijk niet helemaal eerlijk. De kleine muizenhapjes die ik van mijn zoon kreeg, stonden in schril contrast met de scheppen die hij van mijn bord haalde...
De ober die de kaart kwam brengen, keek eens naar mijn zoon en keek mij toen eens vragend aan...
Ik wachtte de vraag niet af, maar vertelde dat mijn 11-jarige geen kindermenu blieft. Hij eet van de gewone kaart en mag kiezen wat hij wil. Mijn zoon keek de ober triomfantelijk aan en pakte de kaart. We overlegden wat we zouden bestellen. We wilden niet hetzelfde, omdat je dan niet van elkaar kan proeven.
We kregen een amuse van Porchinisoep en een toastje met tamme eend (voor mijn zoon vervangen door een lekkere bitterbal).
De soep was erg lekker. Veel smaak en het toastje was verassend licht en ook erg lekker.
Als voorgerecht had mijn zoon de paté van hert en kloostervarken. De paddenstoelen en veenbessensaus maakten het een mooie combinatie. De paté had een knapperig nootje en het toastje van het mini knipbrood was ook erg lekker.
Mijn hoofdgerecht was de tartaar van rode biet, met graved lachs, zoete mosterd en gebakken garnalen en mierikswortelcreme. Hoewel ik geen fan ben van rode bieten, was dit zeer lekker en de combinatie was helemaal prima bij elkaar. Alles combineerde goed met elkaar. Wel vonden wij de voorgerechten qua hoeveelheid, wat aan de grote kant.
Voor het hoofdgerecht had mij zoon gekozen voor de Rode Mul á la plancha, met gefrituurde zeekat, bloemkool en langoustinejus. Mooi stukje vis, goed bereid en mooi van smaak, lekkere jus. De gefrituurde zeekat, was wat aan de harde kant, dus die is achtergebleven op het bord. Maar al met al een tevreden kind aan tafel.
Mijn hoofdgerecht was het Ierse lendestuk, met handgesneden patatjes en bearnaisesaus.
Mooi medium gebakken, goede patatjes en lekker dikke bearnaise, zoals het hoort, maar dat is nou juist de kunst.
We hebben alles van elkaar geproefd en we vonden eigenlijk alles lekker. Maar door de hoeveelheid, hadden we geen ruimte meer voor een toetje. Geeft niks. We waren best moe en de wekker zou voor zaterdag al vroeg gezet worden.
Als je dan op zaterdag wakker wordt bij het krieken van de dag en heel langzaam de zon ziet verschijnen, dan wordt je wel even stil. We hebben er samen even een kwartiertje naar gekeken.
Wat het helemaal compleet maakte was het geluid van de verschillende vogels, zoals de Wulp, de Tureluur en vele anderen.
We waren hemelsbreed een kilometer of 20 van huis, maar wel in een hele andere wereld.
Uiteindelijk was het natuurlijk tijd om te gaan ontbijten...
En ook dat viel niet tegen.
Goede koffie, een sapje, krakend verse broodjes en voldoende keuze uit beleg.
Wat ik nog niet eerder heb gezien in een hotel, was dat er naast de hard gekookte, ook zacht gekookte eieren klaar stonden. En daar ben ik dol op.
Zo'n ontbijtje vind ik altijd een cadeautje om de dag mee te beginnen. Daar nemen we altijd lekker de tijd voor.
We spraken tijdens het ontbijt af, om zonder vast plan aan de wandel te gaan en dan te zien waar we uit zouden komen.
En ook dat viel niet tegen.
We liepen richting de haven en het strand. We kozen voor een stuk strand. Het was eb, dus we konden mooi de eerst kilometers langs de zee lopen.
Na een tijdje gingen we rechtsaf de duinen in, van de gebaande paden af en de wildernis in. Klimmen en dalen. Lopen en af en toe even op adem komen en kijken wat voor moois Terschelling te bieden heeft.
We zijn in totaal een uur of zes onderweg geweest. Lekker samen, want als je van de paden afgaat, kom je niemand tegen.
Heerlijk rustig, de wereld voor ons alleen! Over het strand, door de duinen en zo het bos in...
Na de eerste wandeling van de dag even een kop koffie op een terras, van Koffiehuis 'Het Wakend Oog' tegenover de veerhaven.
De dame die de bediening deed, was niet bepaald het zonnetje in huis. Er kon geen 'Goedemorgen' vanaf.
Toen we net zaten, zag mijn zoon een grote hoornaar. Nee, echt heel groot.Op dat moment kwam de koffie en de dame was geërgerd dat wij niet meer op dezelfde plek zaten. Helemaal de weg kwijt. Ik vroeg de dame om een krant, om het beest even naar de andere kant te brengen...
Ze komt een minuut later aanlopen, met de mededeling, dat het niet de krant van vandaag is, maar van gisteren... Ik zei: 'Dat geeft niks hoor, als ik er maar mee kan meppen...' Enkele medebezoekers konden er wel om lachen... Zij niet. We hadden geen zin om meer te nemen dan die bak koffie. Een broodje zouden we ergens anders wel halen.
We zijn gaan lopen en kwamen in een leuk straatje richting de Brandaris, de karakteristieke vuurtoren van Terschelling.
Ondertussen was de hoornaar uit zijn lijden verlost.
En dat zonder dat de dame er iets voor hoefde te doen...
Dat we toch de koffie moesten betalen, na onze heldendaad, viel wat tegen.
Misschien is het wel een schrale troost, als de latere bezoekers iets meer glimlach en iets minder tattoos te zien zouden krijgen.
En dan lopen we langs een Brasserie, genaamd 'De Bras'. Oesters en kokkels? Yes please!
Dus wij naar binnen. Vol verwachting klopte ons hart.
De meneer van 'De Bras' deelde mede dat de kok die in de keuken stond, niet alles kon maken. Wij keken elkaar verbaasd aan, maar we bestelden een broodje en wat oesters. Kokkels waren waarschijnlijk te spannend voor de chef kok.
We stuurden een foto van onze broodjes naar huis, waar mama direct wat vragen had. Zaten we in een bordeel? Die verlichting? Wat is dat? Tsja, dat zag er niet best uit. Maar echt waar, er was geen sprake van een striptent of andere erotische ervaring tegen betaling. Mijn zoon koos voor het broodje gerookte zalm en ik voor de pastrami. Voor de grap drie rauwe, lokale oesters. Ik wilde graag een Negroni drinken, dus die bestelde ik. De meneer kende het recept niet, maar gaf (na mijn uitleg) aan wel de spullen in huis te hebben en dus de Negroni te gaan maken.
De Negroni was prima gemaakt. De meneer had er een eigen twist aan toegevoegd, door er wat gedroogde en gesuikerde sinaasappelschil aan toe te voegen.
Op zich wel lekker, maar voor mij hoefde dit niet echt.
Maar goed, mijn entourage (gezelschap) was vrolijk en we zaten wat te praten. Dat is eigenlijk het doel van dit soort tripjes.
Eens horen hoe het echt gaat met mijn jongen. Hoe vindt hij het op school? Is hij gelukkig? Waar is ie mee bezig?
Gewoon vader/zoongesprekken, waar niemand zich mee mag bemoeien. Want niemand anders snapt onze slechte grappen en sarcasme.
De broodjes werden op een broodplank geserveerd. Iets wat ik echt vreselijk vindt. Los van de hygiëne, vindt ik het geen ponum. En dan de 'garnering' die meer dan de helft van het beleg vormt. Ik vraag niet om een broodje sla of gekookt ei.
Als ik een broodje gerookte zalm wil, dan moet de zalm de ster op het broodje zijn. Daarbij vind ik een sneetje brood geen broodje. Dit geldt ook zeker voor het broodje pastrami. Kom op zeg... Een complete moestuin aan garnering en die saus er over heen is gesproeid... Nee, Nee... Driewerf NEE!
Mijn zoon schoof het plankje na drie happen weg. De zalm was taai... Ik keek wat mopperig, want dat had ik nog nooit meegemaakt. Hij legde een stuk zalm op zijn vork en liet me proeven. En ja, taai. Veel te dik gesneden.
De oesters gingen wel schoon op. mooi vers en smakelijk. Maar ik baalde wel van het broodje zalm.
De meneer vroeg of alles had gesmaakt en ik meldde het taaie van de te dik gesneden zalm.
Het antwoord verbaasde mij nog het meest. 'Wij snijden de zalm niet zelf.'
Dat kan wel wezen beste man, maar dat ontslaat jou niet van de verplichting om mij een behoorlijke lunch te serveren. Als je een beetje interesse hebt in wat je serveert, dan zie je dat de zalm te dik is gesneden en dan leg je dit uit aan de klant, die dan eventueel een andere keuze kan maken.
De lunch bij 'De Bras' in West Terschelling was een teleurstelling. Niet voor herhaling vatbaar, geen aanrader en wellicht zou 'De Bras' zijn activiteiten, toch moeten zoeken bij hun verlichting.
Mijn zoon had nog een klim tegoed van me. Ik had beloofd om met hem naar het hoogste uitkijkpunt bij de haven te gaan, dus dat moest ik nakomen. Ondanks de zere voet (5 keer door mijn enkel gegaan), ging de klim langzaam, maar uiteindelijk zijn we er gekomen.
En ik ben blij dat ik het heb gedaan. Het uitzicht was werkelijk adembenemend. Terschelling heeft zoveel moois en als je de moeite neemt, om een beetje te klimmen en goed te kijken, dan waan je je op Ibiza, of waar dan ook.
Het lekkere weer helpt natuurlijk wel... En mijn entourage ook natuurlijk!
We zijn verder geklommen en gedaald en via de duinen weer in een bos terecht gekomen. Daarna zijn we langzaam teruggekeerd naar het hotel. Het luie zweet was er wel uit en de vochthuishouding moest worden aangevuld.
Na een drankje, een lekker warm bad en wat TV kijken, hebben we in de Brasserie van het hotel nog heerlijk gegeten.
De dame die de leiding over de bediening had, was erg aardig en zorgzaam. opvallend was, dat deze mevrouw wel onze naam had onthouden, maar niet ons kamernummer. Ze legde uit, dat we geen nummer zijn...
In de brasserie was het eten iets eenvoudiger, maar niet minder van smaak of kwaliteit.
Mijn zoon nam vooraf een salade van seranoham en watermeloen. Deze was geweldig. Zout en zoet met een knapperige crouton. Het was een feestje om hem te zien genieten.
Voor mij hadden we de gerookte zalm besteld. Mooi dun gesneden (leest u mee in 'De Bras'), met mierikwortel en een smakelijk aardappelslaatje.
Als hoofdgerecht had mijn zoon de zalmforel uit de oven, met een lekkere verse kruidenkorst.
Voor mij was er de maiskipfilet met dragonjus. Beiden waren perfect klaargemaakt en we hebben ons bordje schoon leeg gemaakt. Het knapperige plakje coppa op mijn bord, werd vakkundig in beslag genomen door mijn zoon. Al mocht ik wel een stukje proeven.
We hebben (waarschijnlijk door alle gelopen kilometers) nog ruimte voor een toetje.
Voor junior het sorbetijs met vers fruit en voor mij een Amandel Feuilletté met pudding, kersen en mangosorbet.
Ik nam nog een koffie met cointreau na en toen was het wel klaar. We zijn naar de kamer gegaan en hebben nog naar de laatste 20 minuten van het voetbal gekeken. Nederland Duitsland 3-0!!!
Bij mij was de koek op en ik ben gaan slapen, maar die jongeman heeft zich nog even vermaakt. Die is wat later gaan slapen...
Als de kat thuis is en papa valt in slaap...
Vanmorgen stond de wekker gewoon op tijd voor het ontbijt. En eerlijk is eerlijk, hij stond keurig op en heeft niet gemopperd.
De hemel boven Terschelling was weer prachtig en het ontbijt was weer goed. Daarna hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar de haven gegaan. Met de sneldienst zijn we rap naar Harlingen gegaan, waar we werden opgewacht door de Geliefde Leider. Mijn zoon liet mij met een rugtas en twee koffers aan mijn lot over en rende naar zijn moeder.
We hebben het mooi gehad, maar hij had mama ook gemist.
Mooi om ze zo samen te zien. Ik wilde wel een foto maken, maar het twee koffers en een rugzak...
Mijn zoon en ik hebben afgesproken, dat waar we ook komen te wonen op de wereld en hoe oud we ook worden. we gaan in ieder geval één keer per jaar samen naar Terschelling. Het Ibiza van het Noorden.
