Abdelhak Nouri (Appie voor vrienden en liefhebbers).

 

Uit Geuzenveld, voetballend op het veldje naast mijn oude basisschool, slagerszoon, Amsterdammer, Ajax-speler en vooral een brutale lieverd met veel moois in het verschiet.

 

Al jaren wordt er over hem geschreven, over zijn talenten en zijn wil om een hele grote te worden. Nouri is het kleine mannetje, dat bij uitzendingen van AT5 over de Ajax-jeugd, steevast vooraan staat en het woord neemt. Hij lacht, praat makkelijk en wil uiteindelijk maar één ding...

Naar Ajax 1 en daar succesvol zijn.

Peter Bosz ziet het wel zitten in Appie en laat hem regelmatig meetrainen en meereizen met Ajax 1. Ondertussen speelt Appie de Jupiler League op een hoop en maakt naam voor zichzelf.

 

Dan komt de bekerwedstrijd tegen Willem II. Een makkelijke overwinning tekent zich snel af en ja, Appie mag zich warmlopen. De Johan Cruijff Arena begint te zoemen en te gonzen. 'Dat is 'm!'

 

Om Bosz te overtuigen hem ook daadwerkelijk zijn officiële debuut voor Ajax 1 te laten maken, zingt het publiek dat ze Nouri willen zien. En dan is het zover... Appie mag er in. Zijn vader zit op de tribune en de goede man glimt vol trots. Zijn broer is druk met het vervolmaken van zijn vlog over de dag dat Appie zijn debuut maakt in Ajax 1.

 

Willem II heeft er maling aan en wil een monsterscore voorkomen.

Kleine overtredingen volgen zich op en nadat routinier Lasse Schöne alle spelhervattingen heeft opgeëist, wil Appie ook.

Hij vraagt, nee hij smeekt de oudere Schöne... 'Mag ik deze nemen? Asjeblieft?'

 

Er wordt iets afgesproken over een tientje als de bal er niet ingaat en daar gaat ie. De bal verdwijnt in het doel en Appie scoort, zoals zovelen groten bij zijn debuut in Ajax 1.

Hij vormt met zijn vingers het hart, voor zijn vader, zijn broer en voor iedereen in het stadion. Ajax heeft zijn nieuwe Godenzoon, spelend met nummer 34, verwijzend naar de volgende titel, die Appie aan Ajax wil schenken.

 

Bosz vertrekt na ruzie in de bestuurskamer en Marcel Keizer komt. Aardige man, die hard aan het werk gaat en daarbij volledig de Cruijff-filosofie aanhangt. Jonge talenten moeten doorstromen. Dus mag Appie mee met Ajax 1. De voorbereiding van het nieuwe seizoen is in volle gang en Ajax vertrekt naar het Zillertal.

Zinloze oefenpotjes, die alleen goed zijn voor het opdoen van wedstrijdritme worden gespeeld.

 

Op zaterdagmiddag 8 juli 2017, staat er een wedstrijd tegen gevallen grootmacht Werder Bremen op het programma.

Ik volg Ajax tijdens de oefencompagne, op afstand. Teletekst en andere bronnen op het www houden mij op de hoogte.

En dan, op teletekst... De wedstrijd ligt stil. Ik denk aan rellen, bommeldingen, ballen in de sloot, maar niet aan wat er dan begint door te sijpelen.

 

Abdelhak Nouri is in elkaar gezakt en er wordt gereanimeerd. Speler en technische staf kijken toe van een afstand. In tranen en in paniek. De kleine dartelaar viel op het gras neer. Niemand in de buurt....

Wat zo mooi begon en wat had moeten leiden tot wedstrijden in Nou Camp, Bernabeu, de Allianz Arena, het Etihad en ja vooruit, De Kuip, eindigde op een veldje op een berg.

 

Appie werd langdurig behandeld en uiteindelijk met een helikopter naar een ziekenhuis gebracht, waar hij in een kunstmatig coma werd gehouden, om zijn herstel te ondersteunen.

In de dagen die volgden kwam er geen goed nieuws. Sterker nog, het bleef te stil om nog vertrouwen te hebben in een goede afloop. Toen het slechtste nieuws dat komen kon, gekomen was, bleef ik lang stil.

 

Appie Nouri was nog maar 20 jaar oud en had zo'n mooie toekomst. En nu is die droom voorbij.

 

De bijeenkomst van duizenden mensen in Geuzenveld, bij de familie Nouri voor de deur, was een prachtig, warm moment.

Ik keek thuis op televisie en zag hoe sterk de naasten van Appie waren. Hoe warm de onderlinge band was en hoeveel iedereen van Appie houdt. Iedereen, want Appie was toch een beetje van ons allemaal. Het vervelende kleine broertje, dat altijd moest winnen, iedere vrij trap en penalty's wilde nemen, aanvoerder moest zijn...

Ach de arme schat...Ik kan best wat hebben, maar de tranen biggelden over mijn wangen.

 

We zijn een jaar verder. Vandaag precies een jaar en je bent niet teruggekomen. Je bent voor altijd afhankelijk van mensen die je verzorgen. Gelukkig ben je in goede handen.

 

Lieve Appie, je bent een inspiratie voor velen. Als de 34e titel een feit is, zal deze voor altijd aan jou verbonden zijn.

Lieve, brutale, goede, mooie Appie... Stay Strong!