Dag Lieve Lucas Blijdschap

Lucas Blijdschap is er niet meer...

Op 11 mei 2021 moesten wij het moeilijke besluit nemen, om Lucas in te laten slapen. Hij was nog maar 6 jaar oud.

 

Dat besluit is volledig in het belang van Lucas geweest. Zijn hoofd werkte niet meer zoals het moest.

 

Het is intens verdrietig, maar onze beesten lijden geen onnodig pijn.

Lucas was een bijzonder hondje. Dat zegt iedere hondenbaas, weet ik wel, maar toch.

 

Een paar jaar geleden ging het niet lekker met onze zoon. Werd heel erg gepest op school en wilde niet meer buiten spelen. Hij werd stiller en opstandig. Tot overmaat van ramp, was kort daarvoor ook onze oude kater Dikkedik door ziekte overleden.

Toen ook de zomervakantie niet bracht wat we er van hoopten, zijn we in gesprek gegaan. We zouden gaan kijken voor een hondje. Voor onze zoon, zodat ie met de hond naar buiten kon.

 

Hondje moest aan verschillende eisen voldoen. Niet te groot, geen rashond en vooral niet bij een (brood)fokker. We zochten op internet en kwamen op een adoptiesite voor honden.

 

We keken naar foto's en maakten een afspraak, om kennis te maken met twee hondjes. Deze hondjes verbleven bij een gepensioneerd stel. In het huis, met grote tuin er om heen, leefden 10 honden, veel katten, kwartels, konijnen en nog veel meer. Deze mensen vingen alles op. De kat van de buurman lag met een gipspootje bij hun in huis. De buurman werkte, dus kon de kat niet goed genoeg verzorgen.

 

Voor we het huis binnenkwamen, werden we gewaarschuwd. Onze zoon was zelf ook nog 7 en dus nog niet zo groot. De honden konden wel eens, in hun enthousiasme, wat al te dol reageren. Waarschuwing genoteerd en naar binnen.

 

We mochten gaan zitten. Toen de zoon ging zitten, sprong er een hondje bij hem op schoot. Dit was niet één van de hondjes, waar wij voor kwamen.

We lieten het even op z'n beloop. Na een paar minuten, gingen we met alle hondjes naar buiten. Dat ene hondje bleef steeds maar in de buurt van onze zoon. Eenmaal terug in huis, sprong gelijk weer op schoot. Met een blik van 'Ik kies jullie! Kies mij! Kies mij!'

 

Dit hondje kwam uit Griekenland, waar hij kort na de geboorte over een hek is gegooid bij een opvanglocatie, met een broertje en nog wat andere honden. Gedumpt zeg maar. 

 

Na overleg besloten we dat kleine grappige puppy te adopteren. We noemde hem Lucas Blijdschap. En het klikte... Met ons alle drie!

De zoon ging weer naar buiten, om de hond uit te laten en zelfs de aanwezige katten accepteerden dat gekke beest.

 

Lucas was een volbloed vuilnisbakkenras. Zijn moeder was niet heel kieskeurig, als hij om paren ging. Een broertje van Lucas was ook in Nederland en zou bij iemand in Tilburg gaan wonen. Waar Lucas halfhoog is en zwart, was het broertje bruin/wit en had de bouw van een teckel.

Maar leuk dat Lucas was! Met z'n krulstaart, z'n mooie bruine ogen en z'n wapperende oortjes...

 

Al snel voelde de hond zich thuis en bij verdriet kwam ie naar je toe om je te troosten. Knuffel, hoofd op je schoot, kusje...

Hij acteerde af en toe ook. Zijn favoriete rol was die van waakhond.

Als er een pakketje werd bezorgd, dat blafte hij heel hard. Als er vrienden op visite kwamen, dan liet wel even merken, dat hij de boel in de gaten hield. Een koekie of twee later, was hij de beste vriend van de visite.

Vaak kroop ie naast iemand op de bank en als het mocht zelfs op schoot.

 

Tijdens vakanties ging Lucas naar een pension. Een zorgboerderij, waar hij met andere honden kon spelen en waar hij de ruimte had. Mooie verblijven binnen en buiten. Hij kwam daar graag. En hij was een graag geziene gast.

 

Hij kon met iedere hond samen in een verblijf. Als er eens een hondje voor het eerst kwam en die was wat bang, dan werd die bij Lucas geplaatst. Die legde wel even uit hoe het werkte.

 

Lucas was een echte goedzak. Zo'n hond waar je je baby bij in de mand legt.

Hij mocht graag een koekie eten. Ging ie zitten en gaf ie een pootje.

 

En dan ineens gaat het mis. Bij thuiskomst van zijn laatste keer spelen bij de hondjes, kruipt ie apathisch in z'n mand en het lijkt of hij pijn heeft.

Bij het pension gaven ze het aan. Gedacht wordt aan een misstap.

 

De volgende dag loopt hij slecht, alsof hij dronken is. Hij is angstig en loopt in de knieholte van mijn vrouw. Normaal struinde hij wat rond, maar nu niet.

Als zijn grote vriendin Silke (die woont aan de overkant) aan komt rennen om te spelen, dan verstijft hij. Hij laat in hondentaal duidelijk merken, dat hij niet wil/kan/durft te spelen.

 

We nemen contact op met de dierenarts. Maar die heeft geen tijd, want het is druk. Dus bellen we een andere dierenarts. We mogen komen.

Het eerste vermoeden is een nekhernia. Er wordt gesproken over een conservatieve behandeling, dus met pijnstilling. Hij wordt een nacht opgenomen en krijgt injecties en andere powermedicatie.

 

De volgende dag gaat het beter en we mogen hem ophalen. Tijdens het gesprek met de dierenarts moesten we lachen, omdat hij z'n hoofd stootte tegen een emmer die aan de behandeltafel hing. Gekke Lucas...

 

Mee naar huis en de volgende dag weer terug voor een derde en laatste injectie.

 

Het ging de goede kant op. Hij bewoog beter en kroop weer ouderwets bij ons op de bank. Bij het uitlaten (nu met een tuigje in plaats van een riem, om de nek te ontlasten), nam hij weer wat ruimte. Af en toe wat wankel op de pootjes, maar hij mocht herstellen...

In de dagen daarna ging het weer iets achteruit, maar toch houden we hoop.

 

Tot gisteren. Het ging niet goed. Lucas kroop weg, deed plasjes in huis, reageerde niet of nauwelijks als hij werd geroepen en hij kroop bij het uitlaten weer in de knieholte. Angstig voor alles, waar hij eerder van genoot.

 

Dus weer contact met de dierenarts. Kom direct maar langs.

In de behandelkamer liep hij weer tegen de emmer op. Er werden neurologische tests gedaan. Bij het volgen van een vinger, viel hij om. Hij kon z'n hoofd niet meer draaien.

De medicatie van het weekend was uitgewerkt en het was er niet beter op geworden. Zijn hele voorkant was verstijfd en veel slechter dan bij het eerste consult.

 

De dierenarts gaf aan, dat hij de dingen niet meer registreerde zoals dat moest.

Lucas heeft iets in zijn hoofd.

Door de medicatie ging het iets beter, maar nu hij de maximale dosis had gehad, kon er niet veel meer gedaan worden. Er was sprake van zwelling en dat veroorzaakte de pijn, de moeite met beweging en vooral ook een registratievermogen.

 

We hebben de keuze gemaakt in het belang van de hond...

Een beest van ons hoeft geen pijn te lijden. Waren we klaar voor het afscheid? Nee, natuurlijk niet. Maar nogmaals, het is de keuze in het belang van de hond.

 

Waarom schrijf ik deze blog?

Omdat ik een flinke kerel ben, keihard als het moet, maar nooit als het om m'n diertjes gaat. Als die ziek zijn, sta ik er naast te huilen. Dit afscheid doet vreselijk veel pijn en verdriet.

 

Ik zie mijn vrouw huilen, als ze de drink- en voerbak voor de laatste keer afwast.

Ik zie mijn zoon verdriet hebben, omdat het hondje dat hem zo geholpen heeft, toen het zo moeilijk was, weg is.

En ik huil, omdat het meest bijzondere hondje, ons hondje er niet meer is...

 

Inmiddels staat er een 'In Memoriam' op de Facebookpagina van het pension, waarin ze het precies zeggen zoals hij is...geweest.

 

Onze zoon heeft een pluk haar meegenomen en die komt in een lijst bij zijn foto, op z'n kamer. Hij wil de halsband ook graag houden en dat is goed.