De gunfactor
Soms kom je op de mooiste plekken, dicht bij huis.
Soms verwacht je iets van iets en valt het tegen.
Soms is het een schande dat iets er zo bij ligt.
Met mijn zoon van 11 ben ik gisteren bij de Zeehondenopvang op Terschelling geweest. Dit is een plek die aan veel van het bovenstaande voldoet.
Een simpel berichtje over de messenger van Facebook, met de vraag of het mogelijk was, om het centrum te bezoeken, werd snel beantwoord. Dat kon wel, maar dan moest ik even zeggen hoe laat we er zouden zijn, zodat er iemand was die ons te woord kon staan.
De taxi-chauffeur die ons er heen bracht, vertelde dat hij er nog nooit geweest is. Er klonk ietwat van schaamte in die mededeling. Hij waarschuwde ons, dat het in de verste verte niet leek op Ecomare of het centrum in Pieterburen.
Wel sprak hij over de passie van degene die het ooit is begonnen. Hessel Wiegman, begon ooit de Zeehondenopvang Terschelling uit liefde voor de dieren. Zonder enige commercieel benul, zonder ondersteuning. Gewoon uit liefde voor de zeehonden.
Het is een klein terrein. Nauwelijks voorzieningen. Geen kassa... Geen souvenirwinkel... Geen voorstelling.
Nee, meer dan een minuut of 20 heb je niet nodig, om alles te zien en vooral alles te horen. Drie opvang-zeehonden en twee vrijwilligers op een terrein van hooguit 200 vierkante meter.
Een drietal zeecontainers vormen de bebouwing. en een klein rond bassin waar 2 van de 3 zeehonden in kunnen.
Eenmaal op de plaats van bestemming zag ik wat de taxi-chauffeur bedoelde. Geen uithangbord, geen wegwijzers. Gewoon een stuk terrein, aan de rand van een bedrijventerrein.
We werden door de 2 aanwezige vrijwilligers hartelijk verwelkomd. Alles wat ze vertelden maakte mij betrokken bij de zaak.
Maar ook boos en verdrietig, omdat niemand dit werk ondersteunt. Althans, er zijn wel donateurs, maar de gemeente, provincie en noem maar op, geven niet thuis.
Waar wel steun (lees: geld) wordt gegeven aan boottochten naar de plekken waar zeehonden in het wild leven, wordt deze organisatie aan haar lot over gelaten. De zeehonden in het wild zijn gratis, want die leven daar van nature.
Een zeehond in de opvang kost de organisatie € 500,00. Dit zijn de kosten voor het ophalen, opvangen, medicatie geven, vis voeren en uitzetten. Dit is een traject van ongeveer 3 maanden. De zieke zeehonden worden drie maal per dag gevoerd en zeker op het eind gaat er veel verse vis in.
Als je dan zonder faciliteiten, achter op een bedrijventerrein wordt geplaatst, zonder enige financiële steun, dan mag de lokale overheid zich schamen.
De vrijwilligers zijn niet met veel, maar wel gemotiveerd om alles te doen. Voor de beesten.
Het is een typisch verhaal van iets wat alle lof verdient, maar niets krijgt.
Het verhaal heeft ons geraakt. De dieren worden met zoveel liefde en doorzettingsvermogen verzorgd.
Ik wilde wat geven. Geld, want ik heb normaal gesproken geen verse haring op zak.
De vrijwilligers verzochten ons, om het geld per bank over te maken, zodat de organisatie ons adres zou hebben en een bedankje kon sturen... Dat zegt genoeg toch?
Naast geld is de organisatie ook blij met oude handdoeken, plastic handschoenen en mondkapjes.
Daarom heeft de Zeehondenopvang Terschelling onze gunfactor gekregen.
Wij zullen de komende tijd wat extra boodschappen doen. De handdoeken nog eens kritisch bekijken. En natuurlijk een bedrag overmaken.
Stichting Zeehondenopvang Terschelling
Nieuwedijk 43
8881 HC West-Terschelling
NL84 TRIO 0212 4171 77
